ΠΩΣ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΠΩΦΕΛΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ

Το κράτος, επωφελήθηκε εξίσου, μέσω του απίθανου πληθωριστικού μηχανισμού που ακούει στο ψευδώνυμο «αντικειμενικές» τιμές.

Η αποταμίευση των Ελλήνων δεν έχει μειωθεί όσο πολλοί -τελευταία- φοβούνται. Μειώθηκε ο ρυθμός αύξησης των καταθέσεων και αναλογικά η συνολική αποταμίευση προς το εθνικό προϊόν; Σωστό. Ποιος όμως γνωρίζει το πραγματικό μέγεθος της «ελληνικής» αποταμίευσης εκτός συνόρων;

Παραλείπουμε, ακόμη, να σημειώσουμε την απίθανη συσσώρευση πλούτου στην οποία επιδίδεται τα πολλά τελευταία χρόνια ο μέσος Ελληνας. Παραλείπουμε όμως έτσι -και αυτό δεν επιτρέπεται- να καταγράψουμε πόσο εντατικά αυξήθηκε η μόνη πραγματική αποταμίευση που αναγνωρίζει και εμπιστεύεται (καθόλου αδίκως) η ελληνική οικογένεια: τα ακίνητα.

Οι πολλές χιλιάδες οικογένειες που αγοράζουν από τις τράπεζες στεγαστικά δάνεια, δεν το κάνουν χωρίς να γνωρίζουν πως το εξασφαλισμένο «κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας» είναι η καλύτερη μορφή αποταμίευσης. Αυτό έμαθαν, αυτό κάνουν.

Επιπλέον, είναι λογικό, αφού οι δικοί μας δημοτικοί άρχοντες, σε αντίθεση με όσα συμβαίνουν στα σοβαρά κράτη, δεν έχουν καμία υποχρέωση να κατασκευάσουν έναν ελάχιστο αριθμό κατοικιών με κοινωνικά κριτήρια. Ακόμη και όταν το ενοίκιο είναι χαμηλότερο από το μηνιαίο τοκοχρεολύσιο, όσοι αντέχουν (συν) υπολογίζουν την πολύ σπουδαιότερη εμπορική αξία που θα έχει το ακίνητό «τους» σε λίγα χρόνια και πάντως κατά την πλήρη εξόφλησή του.

Δυστυχώς, εμείς οι Ελληνες δεν έχουμε καθόλου καλή επαφή με τα οικονομικά της τσέπης μας κι ας κάνουμε τους έξυπνους περί του αντιθέτου. Πράγματι, αυτό που μετράει είναι η σχετική αξία καθενός αγαθού και, επομένως, ένα ακριβότερο ακίνητο σε έναν πολύ ακριβότερο κόσμο δεν θα είναι, στα επόμενα χρόνια, υποχρεωτικώς η καλύτερη επένδυση.

Σίγουρα όμως ήταν μια εξαιρετική τοποθέτηση αν σκεφτεί κανείς ότι η τιμή των ακινήτων αυξήθηκε μεταξύ 60% και 250% μόνο μετά το 2000. Βεβαίως, αν υπολογίσουμε μακρότερη χρονική περίοδο, η αναπροσαρμογή είναι μικρότερη και σίγουρα συγκρίνεται λιγότερο ευνοϊκά αν ένας ενεργητικός επενδυτής είχε σε κάθε περίπτωση διαθέσιμο το προς «ακίνητη» επένδυση ποσό. Εδώ βρίσκεται το μυστικό. Οι τράπεζες μάς δάνεισαν εύκολα και χωρίς πολλή σκέψη, ενώ δανείστηκαν και οι ίδιες χωρίς δεύτερη σκέψη, προκειμένου να βγάλουν στην αγορά πολλές χιλιάδες δάνεια.

Δανείζοντας σε αυτούς τους ρυθμούς, αύξησαν τις τιμές των ακινήτων και βελτίωσαν χωρίς προβληματισμό τις ενυπόθηκες εξασφαλίσεις που έχουν γράψει στα βιβλία τους. Το κράτος, μεγάλος σύμμαχος της πολιτικής «όλα στο ακίνητο», επωφελήθηκε εξίσου, μέσω του απίθανου πληθωριστικού μηχανισμού που ακούει στο ψευδώνυμο «αντικειμενικές» τιμές. Οσο ακριβαίνει το ακίνητο, τόσο περισσότερους φόρους εισπράττει το υπουργείο, τόσο μεγαλύτερα τα έσοδα των δήμων (άρα μικρότερη η πίεση στον προϋπολογισμό), τόσο μεγαλύτερη η πίεση όλων των συντελεστών της οικοδομής για υψηλότερες αμοιβές, τόσο περισσότερο ΦΠΑ θα εισπράξει το κράτος.

Το πρόβλημα με την εθνική αποταμίευση είναι βεβαίως η πολύ μεγάλη ιδιωτική κατανάλωση, είναι όμως και τα συνεχιζόμενα κρατικά ελλείμματα, με τα οποία φορτώνουμε πληθωρισμό τις παρούσες και χρέη τις επόμενες γενιές. Στην πράξη, τα ελληνικά νοικοκυριά αποταμιεύουν όσο περισσότερο και όσο καλύτερα μπορούν: Αγοράζουν ακίνητα και τα εξοπλίζουν με ό,τι καλύτερο διαθέτει η αγορά!

*Το άρθρο είναι του Μπαμπη Παπαδημητρίου από την εφημερίδα Καθημερινή της 26-7-2008.